استادیوم پیر پل برنارد / K-architectures

مفهوم. برای کارین هرمان و جروم سیگوالت، توارس وود یک اسطوره زنده است. این بازنمایی یک مدینه فاضله است، ایده آلی روستایی که در آن بشر توانایی زندگی در همزیستی با بقیه جهان زنده را به دست آورده است. این پروژه روایتی از جنگل را تصور می کند که در آن معماری به صورت تقلیدی و مینیمال با لغزیدن بین درختان نوشته می شود. سالن های وسیع این برنامه به صورت دهکده ای از انبارهای ابتدایی تصور می شد. حجم ها هم از نظر پلان و هم از نظر نمایه، تکه تکه و تقسیم شده اند تا حس جرم را کاهش دهند. نماهای آنها از چوب های تیره چوبی ساخته شده است که گویی در سایه سایبان غوطه ور شده اند. سقف ها به یک ورق فلزی موجدار نازک و متوسط ​​تبدیل می شوند که ورقه های مه را تداعی می کند.

سادگی و به حداقل رساندن عناصر زائد این سازه‌ها بر یک سبک زندگی کم‌رنگ تأکید می‌کند و بر موارد ضروری تأکید می‌کند. این پروژه ای است که از آرامش صحبت می کند، در حضور طبیعت، که می خواهد خود را با آن آشتی دهد – و در حضور ورزشکاران – آرامش خاطر را به آنها ارائه دهد.

سادگی و به حداقل رساندن عناصر زائد این سازه‌ها بر یک سبک زندگی کم‌رنگ تأکید می‌کند و بر موارد ضروری تأکید می‌کند. این پروژه ای است که از آرامش صحبت می کند، در حضور طبیعت، که می خواهد خود را با آن آشتی دهد – و در حضور ورزشکاران – به آنها آرامش خاطر بدهد.

این معماری همچنین ادامه تاریخ محلی، خانه محبوب «Girolle» است که توسط «École Bordelaise» در دهه 60 طراحی شده است. سبکی سقف‌های آن، برآمدگی‌های وسیع آن‌ها، بازی شفافیت‌ها، دعوت به نور طبیعی و همچنین دعوت از خود منظره، صمیمیت سازنده فرض شده و همچنین استفاده از چوب به‌عنوان مصالح معماری، همگی از ویژگی‌های مشترک هستند. این خانه کوچک اغلب در جنگل های کاج شنی منطقه یافت می شود.

با درایت، برای آوردن داستان به متن، همین جنگل‌های کاج بودند که کاج‌های دریایی را که برای ساخت چارچوب گلوم برای ساختمان‌های جدید استادیوم استفاده می‌شد، پرورش دادند. چوب به دو دلیل به طور گسترده برای کاربردهای ساختاری و روکش فلزی استفاده می شود. اولین مورد کیفیت آن به عنوان یک ماده با منبع زیستی و توانایی آن در به دام انداختن مقادیر زیادی C02 است.

دومی، ذهنی تر، در ظرفیت فرهنگی آن برای انتقال تصویری نرم و طبیعی مرتبط با ارزش های مورد دفاع پروژه نهفته است. اما این ذهنیت کامل نیست، جالب اینجاست که زیست‌شناسان اثر بیوفیلیک چوب را اندازه‌گیری کرده‌اند و افزایش 10 درصدی در رفاه را در معماری‌هایی که حضور آن بر آن حاکم است، یافته‌اند.

همه نماها در “سایه” روکش چوب سوخته با الهام از تکنیک ژاپنی Yakisugi (1) پوشیده شده اند که به معنای واقعی کلمه “سدر سوخته” است. این یک عمل اجدادی است که ریشه در احترام به انسان و طبیعت دارد. با سوزاندن عمیق سطح چوب به دست می آید. هم عملی است و هم نمادین. به طور طبیعی با این روش، این ماده در برابر آتش، حشرات و قارچ ها مقاوم تر می شود.