کلان شهرها، پروژه های بزرگ و کلان زاغه ها: کاوش شهرنشینی در هند

در طرف دیگر شهرهای بزرگ و پروژه های بزرگ، رشد موازی زاغه های بزرگ وجود دارد. سکونتگاه‌های غیررسمی عظیم خانه میلیون‌ها فقیر شهری است که اغلب از مزایای پروژه‌های زیرساختی بزرگ و جاه‌طلبانه غافل می‌شوند. با وجود چالش هایی که با آن مواجه هستند، زاغه های بزرگ نقش مهمی در اقتصاد شهری ایفا می کنند. به عنوان مثال، Dharavi که اغلب به عنوان بزرگترین محله فقیر نشین جهان شناخته می شود، تخمین زده می شود که تولید سالانه یک میلیارد دلار داشته باشد.

مهاجرت سریع فراتر از ظرفیت های رسمی برنامه ریزی شهری و تامین مسکن کشور است که منجر به گسترش سکونتگاه های غیررسمی می شود. این موضوع نه تنها توسط متخصصان محیط ساخته شده بلکه توسط سیاست گذاران نیز مورد توجه قرار می گیرد. طرح احیای زاغه ها توسط اداره مسکن و توسعه شهری ماهاراشترا که در سال 1995 راه اندازی شد، یکی از برجسته ترین تلاش ها برای رسیدگی به این موضوع است. این طرح توسعه دهندگان خصوصی را تشویق می کند تا مجتمع های مسکونی بلندمرتبه بسازند و واحدهای 225 فوت مربعی را به زاغه نشینان واجد شرایط ارائه دهند.

علیرغم نیات آنها، ابتکار بازسازی زاغه ها و ابتکارات مشابه به دلیل اتخاذ رویکردی یکسان برای همه مورد انتقاد قرار گرفته اند. بسیاری از ساکنان زاغه احساس می کنند که آپارتمان های بلندمرتبه پیشنهادی با سبک زندگی سنتی یا فعالیت های اقتصادی آنها سازگار نیست. این جوامع اغلب به ترتیبات و ساختارهای فضایی خاصی متکی هستند که تکرار آن در ساختمان های مدرن دشوار است. علاوه بر این، پروژه های بازسازی زاغه ها اغلب با چالش های مربوط به معیارهای واجد شرایط بودن، فساد، و هماهنگی بین سازمان های غیر دولتی، توسعه دهندگان خصوصی و سازمان های دولتی مواجه هستند. شبکه‌های اجتماعی و اقتصادی پیچیده‌ای که در جوامع زاغه‌نشین ایجاد شده‌اند، می‌توانند در طول زمان توسط فرآیند رسمی‌سازی مختل شوند.

متعادل کردن جاه طلبی و انصاف

هند در مسیر دشواری قرار دارد و می‌کوشد تا جاه‌طلبی‌های زیرساختی را با زندگی عادلانه شهری متعادل کند. راه رو به جلو مستلزم هماهنگی است – رویکردی چند وجهی که با پیچیدگی‌های توسعه شهری پاسخ می‌دهد و در عین حال توزیع برابر منافع رشد را تضمین می‌کند. یکی از این رویکردها ممکن است اتخاذ یک مدل شهرنشینی پراکنده باشد که در آن تمرکز بر شهرهای سطح II و III است. درک این موضوع که جوامع روستایی در هند اهمیت زیادی در حفظ هویت فرهنگی، ارتقای پایداری و ارتقای انسجام جامعه دارند که می‌تواند به عنوان الگویی برای پاسخگویی به نیازهای این جمعیت شهری جدید باشد.

راه حل های دیگر شامل اجرای فرآیندهای برنامه ریزی شهری مشارکتی و بهبود هماهنگی بین سطوح مختلف دولت است. تمرکز بیشتر بر سیاست ها و اقدامات مسکن ارزان قیمت همراه با بازنگری در استراتژی های بازسازی زاغه ها مهم است. چنین اقداماتی باید سکونتگاه های غیررسمی را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از بافت شهری به رسمیت بشناسد و نه صرفاً مشکلاتی که باید از بین بروند.

یک رویکرد متعادل به برنامه‌ریزی شهری این فرصت را برای هند فراهم می‌کند تا از سود جمعیتی و پتانسیل اقتصادی خود برای ایجاد شهرهایی در سطح جهانی استفاده کند. با ادغام تعهد به گنجاندن در چشم انداز جاه طلبی و رفاه، کشور قادر خواهد بود شهرها و پروژه هایی را توسعه دهد که محدود به مقیاس نیستند، بلکه مقیاس به مقیاس هستند.

این مقاله بخشی از مجموعه ArchDaily با عنوان India: Building for Billions است، ما کجا هستیم؟ ما در مورد تأثیرات افزایش جمعیت، شهرنشینی و رشد اقتصادی بر محیط ساخته شده در هند بحث می کنیم. از طریق این مجموعه، نوآوری‌های محلی و بین‌المللی را در پاسخ به رشد شهری هند بررسی می‌کنیم. ما همچنین با معماران، سازندگان و جامعه صحبت می کنیم و به دنبال برجسته کردن تجربیات شخصی آنها هستیم. مثل همیشه، در ArchDaily، ما برای مشارکت خوانندگان خود ارزش زیادی قائل هستیم. اگر فکر می کنید ما باید پروژه خاصی را ارائه دهیم، لطفاً یک ایمیل برای ما ارسال کنید. پیشنهادات خود را ارسال کنید.