امروز، ریکن یاماموتو، معمار ساکن یوکوهاما، ژاپنی، برنده جایزه معماری پریتزکر 2024 شد. این استعداد 78 ساله ژاپنی به خاطر پروژه های مسکن و مدنی از جمله مدارس، کتابخانه ها و ساختمان های خدمات شهری – اکثریت در آسیا – با طرح هایی که با هم بودن و تعاملات اجتماعی را تشویق می کند، شناخته شده است. به عنوان بنیانگذار و مدیر استودیوی معماری Riken Yamamoto & Field Shop، کارهای اصلی یاماموتو عبارتند از Hotakubo Housing (1991) در کوماموتو، ژاپن، مجموعه ای از 110 واحد که فضای سبز مرکزی و مجاورت را به اشتراک می گذارند. موزه هنر یوکوسوکا (2006)، سازه ای شیشه ای با ورودی مارپیچ که بسیاری از گالری ها را در زیر زمین قرار می دهد تا چشم اندازهای طبیعی خلیج توکیو را قطع نکند. کتابخانه تیانجین (2012) در چین، پروژه ای در مقیاس بزرگ با طراحی شبکه ای که اندازه های اتاق مطالعه متنوعی را برای مجموعه پنج میلیون کتاب خود ایجاد می کند. و دایره در فرودگاه زوریخ (2020)، منطقه ای با کاربری مختلط مهمان نوازی، خرید، و اداری که در چند قدمی ترمینال قرار دارد. او نهمین معمار ژاپنی است که این جایزه را دریافت می کند و به دیگر چهره های برجسته طراحی جهان مانند تادائو آندو (1995)، تویو ایتو (2013) و شیگرو بان (2014) پیوست.
یاماموتو در بیانیه ای گفت: «رویکرد معماری فعلی بر حریم خصوصی تأکید می کند و ضرورت روابط اجتماعی را نفی می کند. با این حال، ما همچنان می‌توانیم آزادی هر فرد را در حالی که با هم در فضای معماری به‌عنوان یک جمهوری زندگی می‌کنیم، ارج نهیم و هماهنگی بین فرهنگ‌ها و مراحل زندگی را تقویت کنیم.» این فلسفه را می‌توان در پروژه‌های یاماموتو در انواع مختلف مشاهده کرد، از مسکن شامل تراس‌های چند واحدی یا حیاط‌های مشترک با عموم تا فضاهایی که معمولاً برای افراد خارجی قابل دسترسی نیستند. به عنوان مثال، طراحی او برای ایستگاه آتش نشانی هیروشیما نیشی ژاپن، مکعبی از پنجره های شیشه ای شفاف و همچنین یک تراس بازدیدکنندگان و لابی نمایشگاه ایجاد می کند و جامعه را دعوت می کند تا فرصت های بی سابقه ای را برای ملاقات و کسب اطلاعات بیشتر در مورد کار آتش نشانان محلی خود در ایستگاه خود داشته باشند.
الخاندرو آراونا، رئیس هیئت داوران و برنده جایزه پریتزکر در سال 2016، می‌گوید: «یکی از چیزهایی که در آینده شهرها بیشتر به آن نیاز داریم، ایجاد شرایطی از طریق معماری است که فرصت‌هایی را برای مردم برای گردهم آمدن و تعامل چند برابر می‌کند. “یاماموتو با محو کردن دقیق مرز بین عمومی و خصوصی، کمک مثبتی فراتر از مختصر به فعال کردن جامعه می کند.”
یاماموتو که در پکن، چین به دنیا آمد، پس از جنگ جهانی دوم به یوکوهاما نقل مکان کرد و با مادرش در خانه ای زندگی کرد که داروخانه او در جلو و محل زندگی آنها در پشت بود. بزرگ شدن در فضایی که در آن رابطه بین عمومی و خصوصی روزانه را بررسی می کرد تأثیر عمیقی بر او داشت. او کارشناسی ارشد خود را در معماری از دانشگاه هنر توکیو، دانشکده معماری در سال 1971 دریافت کرد، و دو سال بعد کار خود را تأسیس کرد، به کاری که «به ما یادآوری می کند که در معماری، مانند دموکراسی، فضاها باید وجود داشته باشند. بر اساس استناد هیئت داوران جایزه معماری پریتزکر 2024، توسط عزم مردم ایجاد شده است.
پس از زلزله و سونامی توهوکو در سال 2011، یوکوهاما مؤسسه ای را برای حمایت از جامعه از طریق معماری به نام Local Area Republic Labo تأسیس کرد و بعداً جایزه ای را برای معماران جوان با این اهداف تأسیس کرد.
اخیراً، از سال 2018 تا 2022، یاماموتو به عنوان رئیس دانشکده هنر و طراحی ژاپن، دانشگاه ناگویا زوکی، کار کرد و در پایان دوره تصدی خود، خانه جدیدی را برای برنامه های دانشگاهی خود در ناگویا، دو ساعت با ماشین از کیوتو، طراحی کرد. این ساختمان با نمای شبکه‌ای روی پایه جداشده‌اش، از یک ایستگاه قطار می‌گذرد و پلی از حجم لعاب بالایی آن ایجاد می‌کند. او در حال حاضر استاد دانشگاه کاناگاوا در یوکوهاما است و در حال طراحی اولین پروژه خود در تایوان، موزه هنر تائویوان با مساحت 312150 فوت مربع (29000 متر مربع) است که در کنار راه آهن مرتفع در تائویوان قرار دارد.
یاماموتو یک بار گفت: «شهر اساساً مکانی برای سکونت است. اگر چنین است، چه ابزاری در اختیار ما است تا بتوانیم شهر را به مکانی قابل سکونت تبدیل کنیم؟ بیش از پنج دهه کار او با تشویق به ایجاد رابطه از طریق فضاهای خصوصی مشترک و گنجاندن قلمرو عمومی در هر پروژه، پاسخ به این سوال را هدف قرار داده است.
source: https://www.architecturaldigest.com/story/2024-pritzker-architecture-prize-riken-yamamoto