میراث در خشت، سنگ و نی: کشف مجدد تکنیک های ساختمانی باستانی

تأمل در گذشته اغلب به عنوان نوستالژی یا از دیدگاه انتقادی تر به عنوان نشانه ای از افول تلقی می شود. اما نگاه کردن به گذشته می تواند بینش های ارزشمندی را در مورد جامعه ای ارائه دهد که گاهی اوقات به نظر می رسد بیش از حد بر آینده و فناوری متمرکز است – اگر وسواس نداشته باشد. در زمینه معماری، این انعکاس به ما امکان می دهد تا با ریشه های خود دوباره ارتباط برقرار کنیم و از دانش انباشته شده در طول نسل ها قدردانی کنیم. این ما را دعوت می کند تا بررسی کنیم که چگونه اجداد ما سازه های بادوام را طراحی کرده اند که با محیط آنها سازگار است. این سیستم ها که طی قرن ها مشاهده، آزمایش، و شاید حتی خطا اصلاح شده اند، درک عمیقی از مصالح محلی و تکنیک های ساختمانی را نشان می دهند.

با استفاده از ابزارهای ساده اما کارآمد، مهارت انسان در ساخت این ساختمان ها توانایی قابل توجهی در رسیدگی دقیق و کارآمد مصالح را نشان می دهد. نتیجه ساختارهای پایدار و کاربردی است که به اقلیم، منظر، نیازهای فرهنگی و اجتماعی جامعه پاسخ می دهد و در عین حال ارزش زیبایی شناختی و نمادین را ارائه می دهد. با مطالعه و قدردانی از این میراث سازنده، ما تاریخ خود را حفظ می کنیم و درس هایی می گیریم که می تواند به حل چالش های فعلی و آینده در محیط های جدید با راه حل های پایدار که زمینه ای هستند کمک کند.

علیرغم چالش های تاریخی مانند استعمار، فراموشی انبوه، مهاجرت های دسته جمعی و گرم شدن کره زمین، این فناوری ها انعطاف پذیری شگفت انگیزی از خود نشان داده اند. در این زمینه به بررسی برخی از این مواد و سیستم ها می پردازیم که هر کدام نشان دهنده ترکیبی منحصر به فرد از انعطاف پذیری و دانش سنتی هستند. ما امیدواریم که این مصالح و سیستم ها همچنان الهام بخش ما باشند و مفاهیم معماری را که ریشه در میراث باستانی آن ها دارد، 500 سال بعد شکل دهند.

سوخالا: الگوهای فراکتال قبیله کاسینا

در تیبل، بورکینافاسو، تکنیک های ساختمانی سنتی که قدمت آن به قرن پانزدهم بازمی گردد، ترکیبی از سازگاری با آب و هوا و فولکلور محلی را نشان می دهد. خانه های روستایی، معروف به سوخالااین خانه ها از مصالح بومی مانند خاک، چوب، کاه و سرگین گاو ساخته شده اند و دیوارهای 30 سانتی متری آن ها عایق حرارتی و محافظت می کنند. روند ساخت و ساز یک تلاش گروهی است: مردان خانه ها را می سازند، در حالی که زنان عناصر تزئینی را قبل از فصل بارانی قرار می دهند. این تزیینات نه تنها دیوارهای سفالی را از فرسایش محافظت می کند، بلکه آنها را به بوم های تزئین شده با نقش ها و نمادهای فراکتال تبدیل می کند.

Roca Araucana: ساختمانی که توسط یک جامعه در جنوب شیلی ساخته شده است

روکا آراکانا که نمونه ای در جنوب شیلی است، سازه ای است که با استفاده از تکنیک های سنتی ساخته شده است که از نسل های مختلف جامعه ماپوچه منتقل شده است. این خانه که با مصالح بومی ساخته شده است با شکل استوانه ای و سقف های مخروطی خود متمایز است. ساختن روکا یک تلاش گروهی است که شامل همه اعضای جامعه می شود که در رویدادی به نام روکا شرکت می کنند. رکناین فرآیند جمعی پیوندهای اجتماعی را تقویت می کند و دانش سازنده اجدادی را حفظ می کند. تکنیک های مورد استفاده، مانند قاب بندی چوبی و روکش نی، درک عمیقی از محیط طبیعی و شرایط آب و هوایی محلی را نشان می دهد و از دوام و عملکرد سازه در عین حفظ میراث فرهنگی ماپوچه اطمینان می دهد.

میزبان: خانه های نی در باتلاق های عراق

زیستگاه اصلی آن باتلاق های جنوب عراق است. میزبان ها این خانه ها مظهر میراث فرهنگی غنی و صنایع دستی سنتی هستند که از طریق فعالیت های فرهنگی، فعالیت ها و تاریخ شفاهی منتقل شده است. آنها توسط معادن - یا اعراب مرداب - ساخته شده اند و از مواد طبیعی مانند کاه، خشت و نی ساخته شده اند. کل جامعه با مشارکت در جمع آوری و بافت نی در ایجاد و نگهداری آن سهیم هستند. روش ساخت، که دارای ستون ها و طاق ها است، امکان مونتاژ سریع سازه های بزرگ - برخی از آنها بیش از 30 متر - را تنها در چند روز فراهم می کند. علیرغم ظاهر شکننده شان، این خانه ها دوام فوق العاده ای دارند و عمرشان را برای سال ها افزایش می دهند.

کلبه های دورزی: \u200b\u200bالیاف بامبو در هم تنیده از دره ریفت

در کوه های جنوب اتیوپی، مردم دورزی قرن هاست که در بامبو بافی که جزء میراث فرهنگی آن ها است، مهارت دارند. از این تکنیک نه تنها برای ساخت نرده و سبد، بلکه برای ساخت کلبه های سنتی نیز استفاده می شود. این فرآیند با شکافتن و صاف کردن بامبو و سپس بافتن آن بین قطب های عمودی آغاز می شود. با بالا آمدن سازه، حلقه های بامبو اضافه و تنظیم می شوند و بسته به منابع موجود، سازه با کاه یا غلاف پوشانده می شود. این کلبه ها که ارتفاع آن ها به بیش از هفت متر می رسد، به طور طبیعی با فرسایش زمان و موریانه ها سازگار می شوند و نیاز به نگهداری منظم از قسمت های بالای و ورودی آن ها دارند.

گیر: چادر خود نگهدار عشایر مغولی

یورت مغولی که به آن نیز معروف است آهکاین یک خانه سنتی است که از قرون وسطی در استپ های آسیای مرکزی استفاده می شود. طراحی دایره ای مستقل آن، فاقد ستون مرکزی، منعکس کننده درک پیچیده ای از تکنیک های ساختمانی متناسب با سبک زندگی بادیه نشینان است. این سازه از نوارهای چوبی در هم تنیده به نام تشکیل شده است به ما خیانت کردندسقف با پشم یا چرم پوشانده شده است که امکان تا شدن و حمل و نقل آن را فراهم می کند. سقف دارای حلقه ای است که تیرها را پشتیبانی می کند و نیاز به ستون مرکزی را از بین می برد و فضای مرکزی را برای پخت و پز در دسترس قرار می دهد. علاوه بر این، تیرها و میله های پشتیبانی به پایداری سازه کمک می کنند، در حالی که یک پوشش باز در سقف تهویه را فراهم می کند.

TOLEK: ساختارهای شعاعی دشت های کامرون

محل سکونت جامعه Mosgoum، واقع در مرز شمالی کامرون، در محلی به عنوان شناخته شده است مراقب خودت باشاین سازه ها، که زمانی تصور می شد به دلیل اشغال خارجی و مهاجرت های انبوه ناپدید شده اند، دارای گنبدهای خاکی فشرده شده به شکل شعاعی هستند - که گاهی تعدادشان به پانزده می رسد - که برای پاسخگویی به نیازهای خاص خانواده طراحی شده اند. این سازه ها با تکیه بر مصالح بومی و پرهیز از تزئینات غیر ضروری پایدار هستند. این سازه ها که با استفاده از تکنیک های سنتی که نیازی به قالب یا قالب ندارند، با محیط هایی که چوب و سنگ کمیاب هستند، سازگار می شوند. این طرح با نماهای هندسی و دیوارهای بافتی که باعث زهکشی و گردش هوا می شود، کارکردهای جامعه را در اولویت قرار می دهد.

Xa'anil Naj: خانه مایاها با منشأ الهی

خانه سنتی مایاها که در محلی به عنوان... ژانل ناگاین خانه از مواد محلی مانند درختان نخل و چوب استفاده می کند. تکنیک های ساخت آن باعث افزایش تهویه طبیعی و مقاومت در برابر باد می شود. مزیت قابل توجه این طراحی استفاده از مواد با جرم حرارتی کم است که به طور موثر از نفوذ گرما به داخل جلوگیری می کند. این سنت سازنده که از طریق تاریخ شفاهی منتقل شده است، پیوند عمیقی با طبیعت و کیهان شناسی مایاها، الهام گرفته از اسطوره ای است که طراحی خانه را به خلقت الهی بشریت و رابطه آن با محیط زیست پیوند می دهد.

خانه های کندوی حران: حکمت باستانی پوشیده از گل

در شهر حران در جنوب ترکیه، نزدیک مرز سوریه، خانه هایی به شکل کندوی عسل از مصالح محلی مانند آجر، آجر و سنگ ساخته شده اند و ارتفاع آن ها 4 تا 5 متر است. این سازه ها از چادرهای سنتی بهتر عمل می کنند در حالی که به همان سرعت ساخته می شوند. طراحی گنبدی آن از فضای داخلی در برابر نور خورشید محافظت می کند و نسبت سطح به حجم کم را نشان می دهد که باعث کاهش اتلاف گرما در طول زمستان و عایق کاری موثر در تابستان می شود. دریچه های جانبی تهویه متقاطع را برای ورود هوای خنک تسهیل می کنند، در حالی که یک دهانه در بالای گنبد به عنوان دودکش عمل می کند. اگرچه این خانه ها از نقاط دیدنی منطقه هستند، اما در طول قرن ها به دلیل تغییر فرهنگ عشایری به کم تحرکی، استفاده از آنها به عنوان سکونت به تدریج کاهش یافته است و در حال حاضر عمدتاً به عنوان انبار انبار استفاده می شود.

هر یک از این تکنیک های ساخت و ساز باستانی، که از عجیب وغریب، تزئینات یا زیاده روی اجتناب می کنند، بخش مهمی از دانش جمعی مناطق مختلف را تشکیل می دهند و جنبه های اساسی فرهنگ هایی را که آنها را توسعه داده اند، منعکس می کنند. این فناوری ها، با ریشه های مشترک عمیق خود، که در فرآیندهای ساختمانی تعاونی منعکس شده اند، دیدگاه روشنی از چگونگی درک اجداد ما از محیط خود و میزان بدون تغییر آن در طول قرن ها ارائه می دهند. در نهایت، وقتی معماری بومی از ژست های سطحی یا روایت های خارجی خالی می شود، آنچه باقی می ماند نیازهای اساسی انسان، ارتباطات اجتماعی و میراث فرهنگی است.