خانه رفیعان / استودیو معماری و طراحی برگر

+ 23

خانه رفیعان مظهر رابطه پیچیده بین فضاهای داخلی و خارجی است و این سوال قابل تامل را مطرح می کند: مرزهای بیرونی و داخلی کجاست؟ این موضوع مدت هاست که معماران را مجذوب خود کرده است، زیرا آنها چگونگی انتقال و تعامل فضاها را بررسی می کنند، از تجربه اولیه تماشای باران از داخل غار تا اتصال ویلای شیشه ای نیمه شفاف جانسون به فضای باز.

خانه رفیعان این ارتباط را دوباره تفسیر می کند و آن را از یک گفت وگو به یک مونولوگ تبدیل می کند، جایی که خاطرات شکل گرفته از حضور در هر ورودی که فضاهای بیرونی و داخلی به هم می رسند حفظ می شود. این مفهوم به «حضور» و جوهر زمانی آن وابسته است - ماهیت گریزان «حال» که به محض ظهور ناپدید می شود. معماران با کاوش در این زمانمندی، چرخه ای از تجربیات فضایی را تعریف کردند: «حضور»، «گذر» و «ورود». در این چارچوب، «حضور» و «ورود» به عنوان «مکان» معماری در نظر گرفته می شوند، در حالی که «گذر» فضای انتقالی بین آنها را مجسم می کند.

در خانه رفیعیان، حرکت بین فضاهای بیرونی و داخلی، دیالوگی پویا ایجاد می کند که در حین ثبت خاطرات، آنها را از هم جدا می کند. این کلیپ انتقالی تجربیات حسی متنوعی را به تصویر می کشد - بارندگی، نور خورشید، سایه ها و حتی بارش برف - هر لحظه را با حس منحصر به فردی از حضور آغشته می کند.

جنبه محوری طراحی، آرایش فضایی است. دو ساختمان در کنار هم، در ارتفاعات مختلف ایستاده اند و با پل های شیشه ای که نمادی از ایده "تقاطع" هستند به هم متصل شده اند. پنجره های شیشه ای که هر ساختمان را پوشانده اند، تصاویر ساکنین را منعکس می کنند و حس حضور و ارتباط بصری بین «حضور» و «ورود» را تقویت می کنند. این پل های شیشه ای مرکزی، دو طرف خانه را به هم متصل می کنند، یک راهروی پیوسته و آرام ایجاد می کنند که نگاهی به بیرون را در یک توالی داخلی دعوت می کند.

ترکیب فضایی خانه رفیعیان نیز به همان اندازه متفکرانه است. طبقه همکف ساختمان بزرگتر شامل اتاق نشیمن، آشپزخانه و راه پله است، در حالی که ساختمان کوچکتر اتاق غذاخوری، فضای تلویزیون و اتاق مهمان را در خود جای داده است. طبقه اول ساختمان بزرگتر شامل اتاق خواب ها و یک اتاق نشیمن کوچک است که اتاق خواب اصلی در سمت کوچکتر قرار دارد. سطح پایین به یک سالن استراحت اختصاص داده شده است که به یک گودال باغ شمالی باز می شود، با فضاهای اضافی برای ذخیره سازی، پارکینگ و فضاهای کاربردی.

فراتر از ساختار ویلایی، خانه رفیعیان با گنجاندن خاطرات در فضاهای آن، جوهر یک خانه را به تصویر می کشد. هر عنصر معماری - از انعکاس های شیشه ای گرفته تا فضاهای انتقالی - برای ثبت لحظات استفاده می شود و خانه را به ظرفی برای حضور و نوستالژی تبدیل می کند. با این طراحی، معماران به طور موثر فلسفه ای را در بر گرفته اند که در آن هر راهرو، هر پنجره و هر پل به عنوان آستانه شفاف عمل می کند و حضور دائمی ساکنان خود را حتی در غیاب آنها یادآوری می کند. این رویکرد به خانه رافیان کیفیتی جاودانه می بخشد و لایه های حافظه را منعکس می کند که یک ساختمان صرف را به خانه تبدیل می کند.