آپارتمانی با مساحت 900 فوت مربع در بروکلین قبل از جنگ جهانی دوم، تغییرات هنری چند رنگی به خود گرفته است.

جان بخشیدن به خانه دشوار بود، و تئا در همان اوایل متوجه شد که پروژه به دست ها (و پنجه های) بیشتری روی پشت بام نیاز دارد تا او و گربه نارنجی مکارش، لویی، فراهم کنند. طراح داخلی لوسی گوردون برد از استودیوی LGB وارد شوید، که توضیح می دهد که بعداً در تحول چشمگیر آپارتمان چه اتفاقی افتاد. لوسی می گوید: «ما جلسات اولیه طراحی خود را به کندوکاو در کتاب های هنری و طراحی گذراندیم، و به آرامی یک زبان بصری در دوره ها و ژانرها دوختیم یا مبلمان، حسی از پیچیدگی شهری غیررسمی پدیدار شد که به طور طبیعی انتخاب های طراحی من را در طول پروژه هدایت می کرد.»

لوسی با طراحی متفکرانه اش، سقف های بلند، کف های چوبی اصلی، پوشش های دیواری و پنجره های بزرگ، قصد تغییر استخوان های آپارتمان را نداشت. او می گوید: «نمی توانستم یک پرتره اساسی تر از شهر نیویورک بخواهم. ویژگی های میراث یادگاری از گذشته خانه قبل از جنگ بود، اما همچنین یادآور شخصی بود که زمانی در آنجا زندگی می کرد: یک بازمانده سالخورده هولوکاست که لوسی او را به عنوان "روحی شجاع و مستقل" توصیف می کند که بیش از بیش از آن در این ساختمان اقامت داشته است. 60 سال. او می افزاید: "ما حضور او را احساس کردیم و می خواستیم میراث اقامت شاد او را در فصل بعدی آپارتمان ادامه دهیم." برای لوسی، که معمولاً به دنبال تضادهای تازه بین قدیم و جدید است، این به معنای کاوش در ترکیبی از مبلمان و اشیاء عتیقه و معاصر اوایل قرن بیستم با آثار تئا در سراسر فضا بود.

تئا در مورد اتاق غذاخوری می گوید: «این قسمت مورد علاقه من از خانه است. میز لاله در مرکز صحنه قرار می گیرد که بین صندلی های Knoll Bertoia از Design Within Reach و یک نیمکت Belmar از Crate & Barrel قرار گرفته است. برای من بسیار مهم بود که فضایی داشته باشم که جامعه من را گرد هم آورد، و این مکان عالی برای میزبانی و ترویج گفتگوهای عمیق بود. یک آویز سفید CB2 در بالا شناور است و توجه را به عکس سیاه و سفیدی که تئا گرفته است، می سپارد.

متیو ویلیامز